9. Skazany na Patmos

Apokalipsa 1,9

„Ja, Jan, który też jestem waszym bratem i współuczestnikiem w ucisku i królestwie oraz w cierpliwości Jezusa Chrystusa, byłem na wyspie zwanej Patmos z powodu słowa Bożego i świadectwa Jezusa Chrystusa” (Ap 1,9 UBG).

Ewangelista Jan – autor czwartej ewangelii i trzech nowotestamentowych listów – otrzymał apokaliptyczne wizje na małej skalistej wyspie Patmos na Morzu Egejskim u wybrzeży dzisiejszej Turcji. Ten ostatni żyjący apostoł trafił tam jako więzień Rzymu około 95 roku n. e. za rządów cesarza Domicjana gdzie był zmuszony do pracy w kamieniołomach. Życie na Patmos musiało być dla Jana bardzo trudne, wiedział jednak, że Bóg go nie opuścił. Po uwolnieniu przez cesarza Nerwe pozwolonu mu wrócić do Efezu, gdzie najprawdopodobniej pozostał do śmierci.

W tamtym czasie wyspa Patmos, oddalona ok. 100 km na południowy zachód od Efezu, była jedną z wielu koloni karnych, takim starożytnym Alcatraz gdzie obywateli rzymskich zsyłano na wygnanie. Powodem Jego banicji było „zwiastowanie Słowa Bożego i świadczenie o Jezusie”, czyli głoszenie ewangelii. Mimo wszystko zesłanie było łagodniejszym wymiarem kary, ponieważ równie dobrze mógł zostać stracony (por. Ap 2,13) lub sprzedany do niewoli. Istniały dwa rodzaje wygnania: pierwszy – deportatio – obejmował konfiskatę majątku i pozbawienie praw obywatelskich, a drugi – relegatio – bez konfiskaty majątku i pozbawienia praw. Pierwszą karę mógł nałożyć jedynie cesarz, drugą mogli wymierzać namiestnicy prowincji. Jana prawdopodobnie spotkał ten pierwszy los.

Będąc na zesłaniu Jan najpierw nazywa siebie „bratem”, solidaryzując się ze swoimi braćmi w wierze, a następnie mówi o trzech skutkach prawdziwie chrześcijańskiego życia. Pierwszym skutkiem jest udział „w ucisku” (gr. thlipsis). Jan wiedział z doświadczenia, przez co przechodzą cierpiący cz prześladowani. W dotkliwy sposób doświadczył skutków opozycji wobec Ewangelii. Dzięki temu, jest dla nas przykładem wytrwania w cierpieniu.

Wszyscy apostołowie, z wyjątkiem Jana, zginęli męczeńską śmiercią. Jego towarzysze cierpieli za ewangelię (Flp 1,7). Chrześcijan prześladowali najpierw Żydzi, później Rzymianie, a w końcu papiści. Każdy, kto chce pobożnie żyć w Chrystusie, prędzej czy później dozna prześladowań (2 Tm 3,12). Cierpienie nie jest przyjemne, ale może zrodzić dobre owoce (1 P 1,6.7; 4,12.13; Jk 1,2-4). W końcu apostoł Paweł zapewnia nas, że Bóg nie pozwoli na doświadczenia w naszym życiu, które byłyby ponad nasze siły (1 Kor 10,13).

Drugim skutkiem całkowitego oddania się Jezusowi jest udział „w królestwie” (gr. basileia), czyli udział w duchowym błogosławieństwie, którym jest sprawiedliwość, pokój, radość (Rz 14,7) i moc (1 Kor 4,20) w Duchu Świętym oraz dziedzictwo wybranych (Rz 8,16.17) – dar nowej ziemi, nowego nieba i nowego Jeruzalem (Ap 21-22) przygotowany dla tych, którzy miłują Boga i są bogaci w wierze (Jk 2,5). Trzeba też pamiętać, że „musimy przejść przez wiele ucisków, aby wejść do Królestwa Bożego” (Dz 14,22).

Trzecim skutkiem jest udział „w cierpliwości Jezusa Chrystusa”, czyli wiernym oczekiwaniu spełnienia cudownych Bożych obietnic. Greckie słowo hypomonē – wytrwałość – które również występuje 7-krotnie w Objawieniu Jezusa (Ap 1,9; 2,2.3.2,19; 3,10; 13,10; 14,12), sugeruje przetrwanie trudnej sytuacji, kiedy przez wyrzeczenie się wiary, można by uzyskać uwolnienie od presji i ucisku prześladowań. Jedynie w Chrystusie chrześcijanie mają siłę, aby w tak niesprzyjających okolicznościach wytrwać w wierze.

Prawdziwego ucznia Jezusa cechuje gotowość do poświęcenia, radość ze zbawienia i wytrwałość w wierze. Czy masz te cechy? Pamiętaj: „Jeśli my z nim wytrwamy, z nim też królować będziemy; jeśli się go zaprzemy i On się nas zaprze” (2 Tm 2,13).