„I usłyszałem inny głos z nieba, który mówił: Wyjdźcie z niej, mój ludu, abyście nie byli uczestnikami jej grzechów i aby was nie dotknęły jej plagi” (Ap 18,4 UBG).
„Inny głos z nieba” jest zapewne głosem Chrystusa, który wzywa swój lud będący w Babilonie do upuszczenia jego szeregów. Wezwanie „wyjdźcie z niej, mój ludu” (por. Iz 48,20; 52,11; Jr 50,8; 51,6.45) sugeruje, że Bóg rozróżnia między organizacją, która mu się sprzeciwia, a niektórymi osobami w tej organizacji, które są wierne Bogu. Jest to ostatnie wezwanie „ewangelii pokoju” (Ef 15) do odseparowania się od tego, co nieczyste i przyłączenia się do tego, co święte – do Kościoła Ostatków.
Tak jak dawniej lud Boży Starego Testamentu został powołany do opuszczenia rzeczywistego Babilonu i powrotu do Jerozolimy, tak teraz wierni ludzie Boży, którzy nadal tkwią w odstępczym systemie, są powołani do opuszczenia mistycznego Babilonu, aby można było ich uznać za godnych wejścia do Nowego Jeruzalem. Przypuszczalnie wszyscy, którzy naprawdę należą do ludu Chrystusa, usłyszą Jego głos i zważą na Jego wezwanie (zob. J 10,4.5). Wtedy to nastąpi ostateczne spełnienie słów Jezusa z Ewangelii Jana 10,16: „Mam i inne owce, które nie są z tej owczarni; również i te muszę przyprowadzić, i głosu mojego słuchać będą, i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz”.
Nakaz pośpiesznego wyjścia z Babilonu przypominający ucieczkę Lota z Sodomy (Rdz 18,15-23). Został także uzasadniony dwoma ważnymi powodami, których nie można zlekceważyć. Pierwszy powód brzmi następująco: „abyście nie byli uczestnikami jej grzechów”, bo „jej grzechy… dosięgły nieba” (w. 5a) podobnie jak niegdyś grzechy Sodomy i Gomory (zob. Rdz 18,20). Ci, którzy nie posłuchają Boga i zdecydują się pozostać w Babilonie, będą narażeni na niebezpieczeństwo wzięcia udziału w jego grzechach. Gdy tak się stanie, zostaną osądzeni za wszystkie grzechy, do których popełnienia zostali nakłonieni, w rezultacie czego poniosą odpowiedzialność za jego grzechy. Do głównych grzechów duchowego Babilonu wymienionych w 18. rozdziale Apokalipsy, przed którymi Chrystus ostrzega swych wiernych, nadal pozostających w Babilonie, należy zaliczyć: pychę i arogancję, materializm i przepych, cudzołóstwo i rozpustę, zwiedzenie i oszustwa, prześladowanie i zabijanie prawdziwych chrześcijan.
Drugi powód mówi już o samej karze za uczestniczenie w grzechach Babilonu i brzmi następująco: „aby was nie dotknęły jej plagi”, gdyż „wspomniał Bóg na jej nieprawości” (w. 5b). Charakter tych plag został już pokrótce przedstawiony w rozdziale 16. Podczas gdy pierwsze pięć z siedmiu ostatnich plag dotyka głównie tych, którzy kolaborują z Babilonem – władców i mieszkańców ziemi – ukaranie Babilonu, zjednoczonej odstępczej religijnej organizacji, ma miejsce w trakcie siódmej plagi. Szósta plaga przygotowuje drogę do wykonania tej kary. Bolesnych plag unikną tylko ci, którzy w porę zdążą posłuchać Chrystusa i wyjść z Babilonu.
Jak widać, trzeba być szaleńcem, aby nie chcieć się ratować ucieczką, wiedząc, że będąc częścią skorumpowanego systemu, jest się w poważnym niebezpieczeństwie utraty życia wiecznego. Jakich jeszcze argumentów musi użyć Bóg, żeby przekonać Ciebie i mnie o potrzebie całkowitej reformy i zmiany naszego życia?
Kilkadziesiąt lat przed powstaniem Apokalipsy, apostoł Paweł, wzywając wierzących w Koryncie do zerwania z pogaństwem, napisał: „wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, I nieczystego się nie dotykajcie; A ja przyjmę was. I będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami, mówi Pan Wszechmogący” (2 Kor 6,17.18). Chciejmy i my pójść za tą radą.